Δεν το φανταζόμουν πως μπορεί η δικιά σου ανεργία να προκαλεί τέτοια αμηχανία στους άλλους. Ντρέπονται που ρώτησαν πως πάει η δουλειά λες και έγινε κάτι που το ξαναθύμισες. Λες και το ξέχασα. Μετά πάντα ακολουθεί η ίδια ερώτηση ‘και; ψάχνεις καθόλου για δουλειά;’ Η αποθέωση είναι η έκφραση που παίρνει αυτός που ρωτά, όταν του απαντήσεις όχι δεν ψάχνω. Μια έκφραση μεταξύ λύπης, συμπόνιας και ερωτηματικού. Κάτι ανάμεσα από το ‘που να ψάξεις και συ’ με το ‘δε μπορείς να μείνεις έτσι’. Σκέφτομαι πως στην ανεργία και το θάνατο οι άνθρωποι δε ξέρουν τι να πουν και πετάνε κάτι στερεοτυπικά χωρίς να λαμβάνουν υπόψη εσένα που τα λες.
Ακολουθούν συμβουλές που επίσης δεν έχουν σχέση με σένα, ακόμα και αν σε ξέρουν λίγο περισσότερο. Ο καθένας με το δικό του άγχος, τη δικιά του γνώμη, το δικό του φόβο. Μη μείνεις άνεργος, τους πρώτους μήνες εμφανίζονται ευκαιρίες μετά σε ξεχνάνε και τέτοια πολλά. Ένα άγχος μη πάθεις λέει κατάθλιψη. Πώς να εξηγήσεις πως κατάθλιψη θα πάθαινες αν έμενες λίγο ακόμα εκβιαστικά σε ένα περιβάλλον που είχες αρχίσει να σιχαίνεσαι. Κατάθλιψη θα πάθαινα αν έπρεπε ακόμα να μπαίνω στο μετρό κάθε πρωί και να πηγαίνω εκεί. Όταν κάτι έχει σαπίσει είναι σχεδόν λυτρωτικό να το πετάς. Είναι σχεδόν λυτρωτικό ακόμα και να στο παίρνουν με το ζόρι να στο πετάξουν άλλοι. Όπως και να χει το ξεφορτώθηκες.
Υπό προϋποθέσεις, η ανεργία, δεν είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Αν δεν έχεις δάνεια, νοίκια, χρέη ή παιδιά, η ανεργία μπορεί και να είναι ευκαιρία για αλλαγή. Η Φου μου, βάζει παξιμάδια σε σακούλες για τέσσερις ώρες κάθε μέρα, σε ένα νησί. Πρόσφατα είπε πως αυτή είναι η πιο έντιμη δουλειά που έχει κάνει ποτέ .
Αντέχουμε να εξευτελίζουμε τα θέλω μας, τα όνειρα μας, ολόκληρες τις ζωές μας αλλά δεν αντέχουμε να κάνουμε μια αλλαγή. Αντέχουμε να κάνουμε δουλειές που δε θέλουμε, να συνεργαζόμαστε με ανθρώπους που ούτε γεια δε θα λέγαμε, αντέχουμε να καταπίνουμε τον εκνευρισμό μας για εκείνο και το άλλο , αντέχουμε τον εκβιασμό και φοβόμαστε όταν μας βγάζουν από το πλαίσιο που μας έβαλαν.
Ψάχνω να βρω μέσα από τις συμβουλές που συνήθως μου δίνουν, αν υπάρχει ένας άνθρωπος που εξευτελίστηκε, αν κάποτε υπήρχε ένα θέλω που πνίγηκε πριν καν εκφραστεί και βλέπω μόνο φόβο. Φοβόμαστε την ελευθερία της μέρας μας, του χρόνου μας. Φοβόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς γαμώτη. Αν για λίγο έχεις υπάρξει σε ένα γραφείο που κάνεις refresh τις ανοιχτές σελίδες στα social media, αν τις Κυριακές το βράδυ σε πιάνει η ψυχή σου που ξεκινάει ακόμα μια εβδομάδα εκεί, αν οι Δευτέρες θυμίζουν κηδεία και οι Τρίτες μνημόσυνο, αν έχεις βγει από το γραφείο του αφεντικού λέγοντας αντεγαμησουμωρή, αν έχεις ζωγραφίσει γραμμές και λουλουδάκια σε meetings που συζητάτε τα αυτονόητα, σαν οι ώρες να μην είναι πολύτιμες, τότε ξέρεις τι λέω.
Όπως και να το κάνουν, όπως και να το κάνουμε τέλος πάντων, δε μπορεί όλα αυτά να είναι χειρότερα από το να ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι και να μπορείς να συζητάς στις 11 μιας οποιαδήποτε μέρας να πας για καφέ στον ήλιο. Καταλαβαίνω τώρα πως στις διακοπές δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε πόσο εξαρτημένοι είμαστε από το επαγγελματικό μας πλαίσιο. Πόσο εξαρτητικά υπομένουμε.
Λέω να φτιάξουμε ένα δίκτυο απεξάρτησης από τις βαρετές μας ζωές. Να βρισκόμαστε μια φορά την εβδομάδα και να μοιραζόμαστε όλες αυτές τις ιστορίες από τα κλιματιζόμενα γραφεία που νιώσαμε σκουπίδι. Να μιλάμε για τα όνειρα μας, να λέμε μεταξύ μας πόσο καλοί είμαστε στη μαγειρική, τη ζωγραφική, πόσο μας αρέσει να τριγυρνάμε στο κέντρο και να εφεύρουμε τρόπους να ζούμε από αυτά. Να θυμηθούμε πως είναι να είμαστε ελεύθεροι και ωραίοι άνθρωποι, γεμάτοι ταλέντα και ιδιομορφίες. Να κάνουμε αγκαλιές, να κοιταζόμαστε στα μάτια, να λέμε αλήθειες και να γελάμε με τα ψέματα. Να φτιάξουμε τις ζωές μας υπηρετώντας μόνο τους εαυτούς μας. Θα είμαστε καλύτερα.
υ.γ. το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος #23 του ηλεκτρονικού περιοδικού babushka
17 Σχόλια
Comments feed for this article
19 Δεκεμβρίου, 2012 στις 5:07 μμ
kostas.nik
σε νιώθω.
19 Δεκεμβρίου, 2012 στις 5:14 μμ
m
To thema einai ti kaneis otan teleiwnoun auta ta lefta pou exeis stin akri. Kai otan xereis pws tha erthei i stigmi pou isos parakaleseis gia na breis mia thesi san ekeini pou exases.
To bioporistiko thema einai pou jexases na anafereis.
19 Δεκεμβρίου, 2012 στις 5:21 μμ
mpananas
ξεχνιέται; δε ξεχνιέται. καταραμένα λεφτά που μας κλέβουν τους ύπνους μας. ξεκινάς μάλλον να βάζεις παξιμάδια σε σακούλες, να καθαρίζεις τα σπίτια των φίλων σου και τέτοια. αρκεί να μη γυρίσεις πίσω. 🙂
19 Δεκεμβρίου, 2012 στις 5:19 μμ
catalternative
Οπως πολύ γλαφυρά τραγουδούν τα μεθυσμένα ξωτικά
Είναι πανέμορφο να είσαι ελεύθερος, έτσι μια μια θα τις να σπάσουμε όλες μας τις αλυσίδες μας…
19 Δεκεμβρίου, 2012 στις 5:25 μμ
Tictac
Για μένα (που δεν είμαι «άνεργος») η εποχή σηματοδοτείται από ένα στοίχημα: τη δημιουργική ανασύσταση του υποκειμένου μέσω της αυτομόρφωσης. Αν οι άνεργοι κατανοήσουν την ευκαιρία που έχουν προς αυτή την κατεύθυνση, θα κομίσουν πολλά στους εαυτούς τους στο μέλλον. Φυσικά, η μόρφωση δεν αποδίδει καρπούς γρήγορα. Αλλά αποτελεί ένα leap of faith για τον ίδιο σου τον εαυτό. Ζηλεύω που έχετε το ποιοτικό σας πεντάωρο 9-2 ελεύθερο. Εγώ αυτομορφώνομαι σε κατάσταση υπνηλίας μετά τις 3.
19 Δεκεμβρίου, 2012 στις 5:31 μμ
mpananas
και το τρεις καλό είναι αγαπητέ τικ τακ 😉 όπως τα λες κατά τ’ άλλα.
19 Δεκεμβρίου, 2012 στις 5:50 μμ
Άνεργη
To ποιοτικό πεντάωρο για να είναι ποιοτικό -όπως και οι υπόλοιπες ώρες του 24ωρου- προϋποθέτει να έχεις α) να φας β) να μη σε κυνηγάνε όλοι για να πληρώσεις τα απλήρωτα. Και αυτό χωρίς δουλειά, ένα περίεργο πράγμα, βρε παιδί μου, δεν επιτυγχάνεται. Μη ζηλεύεις λοιπόν τον άνεργο.
19 Δεκεμβρίου, 2012 στις 6:00 μμ
Tictac
Aγαπητή Άνεργη,
δε ζηλεύω τον άνεργο γενικά. 🙂
Ούτε κάθομαι στο μπαλκόνι μου, βέβαια, και σας πετάω θεωρίες σε σχήμα παντεσπάνι. Μιλώ για την αρχή της ημέρας που το σώμα μας βρίσκεται στην καλύτερη θέση για να παράγει. Εξάλλου, λίγοι εργοδότες θα μας πλήρωναν για να πάρουν τον κατιμά της παραγωγικότητάς μας μετά από μια άλλη δραστηριότητα.
Καταλαβαίνω αυτό που λες και όλες τις δυσκολίες. Αλλά προσπάθησε να δεις την ανεργία και με άλλο μάτι. Γι αυτό ίσως να πρέπει να εμπιστευτείς (όχι εμένα) αλλά φίλους σου που εργάζονται και ίσως να βρουν τη θέση μου σωστή ως πιο απομακρυσμένη (η θέση) από το πρόβλημα.
20 Δεκεμβρίου, 2012 στις 5:49 μμ
ka8
Είμαι κι εγώ από εκείνους που χαίρονται την ανεργία τους…
φυσικά με προβλήματα βιοποριστικά, αλλά αυτά καλύπτονται λίγο από δω λίγο από κει και μέσα απο αυτή τη στενότητα νιώθω τόσο ελεύθερη καθώς δεν με τρομάζει η όποια εξέλιξή μου… Ζω περισσότερο το παρόν μου..
Χαίρομαι που επιτέλους έχω τον χρόνο να ενημερωθώ όπως και απο όπου θέλω εγώ, να ακούσω και να ανακαλύψω νέες μουσικές, να μελετήσω πολιτική, ιστορία, ποίηση και λογοτεχνία…Όλα αυτά θα ήταν ιδανικά αν από το παράθυρό μου έβλεπα βουνά, δέντρα ή θάλασσα και να μπορώ αντί να περπατήσω μέσα στους 4 τοίχους ή στα 4 τέσσερα τετράγωνα πιο πέρα, να περπατούσα ξυπόλητη σε άμμο και χώμα…
Όσο για το μέλλον μου δεν το φοβάμαι, αν έρθει κάποια ευκαιρία θα έχω τόσο καθαρό μυαλο και γεμάτη αυτοπεποιθηση που είμαι σίγουρη πως δεν θα την χάσω. Ωστόσο, ήδη απο τα ενδιαφέροντα μου μέσα απο τη μελέτη προκύπτουν άπειρες ιδέες που θα μπορούσαν να με οδηγήσουν σε μια «τυχαια» ευκαιρία!
Αυτη την ελευθερία και την ποιοτική λειτουργία του μυαλού μου και κατ επέκταση της ψυχής μου δεν θα την άλλαζα με καμία δουλειά στεγνή απο δημιουργικότητα κ ουσιαστικής εξέλιξης μου!Αυτα.
20 Δεκεμβρίου, 2012 στις 5:57 μμ
Tic Tac
Τα γραφεις πολυ ωραια Κα8. Ιδιαίτερα αν το τώρα σου δεν μολύνεται από τελεολογία, θα σου κάτσει η «ευκαιρία» κι όχι με όρους success που το ´χουμε χεσμένο anyway.
20 Δεκεμβρίου, 2012 στις 9:15 μμ
nefosis
Πολύ-πολύ μ’ αρέσεις. :))
10 Ιανουαρίου, 2013 στις 12:39 πμ
mpananas
αμοιβαία τα αισθήματα αγαπητή nefosis, αμοιβαία.
25 Δεκεμβρίου, 2012 στις 7:04 μμ
meli
Μπραβο.αν και θελω να τονισω πως το συστημα ειναι φτιαγμενο ετσι ωστε να νιωθεις καθημερινα την θλιψη κ τον εγκλωβισμο στην δουλεία και στα απανθρωπα 8ωρα..Δυστυχως ενας «απλος» ανθρωπος-γραναζι αυτο ασυνειδητα το αντιμετωπιζει καταναλωνοντας κ διασκεδαζωντας.μια ψευδαισθηση κοινως..Ή ακομα χειροτερα κανει οικογενεια κ παιδια χωρις καν να ειναι ετοιμος για κατι τετοιο.αφου αυτο συμβαινει μονο κ μονο επειδη ετσι προσταζει ο μονοδρομος αυτης της «κοινωνιας»,ενας αγραφος νομος δλδ,τον οποιο γονεις,σχολεια κτλ..τον ασπαζονται κ μας τον επιβαλλουν χωρις να ξερουν καν απο που προηλθε,και oποιαδηποτε αποκλινουσα συμπεριφορα απο αυτο το στερεοτυπο ή οποιαδηποτε αντιδραση απο τα δεοντα θεωρειται και κακοχαρακτηριζεται ως περιθωριακος η εναλλακτικος τροπος ζωης.εγω θα το ελεγα απλα ελευθερια κ σπασιμο των δεσμων.
10 Ιανουαρίου, 2013 στις 12:41 πμ
mpananas
χαιρετώ έστω και καθυστερημένα και συμπληρώνω πως το σύστημα είναι φτιαγμένο ώστε να μην προλαβαίνεις να νιώθεις. νατρέχειςναμηνπρολαβαίνεις
9 Ιανουαρίου, 2013 στις 3:23 πμ
Кроткая
σε θαυμάζω.
10 Ιανουαρίου, 2013 στις 12:38 πμ
mpananas
έλα να πιούμε ένα ποτό στο καφεκούτι να τα συζητήσουμε. :*
10 Ιανουαρίου, 2013 στις 2:00 πμ
Кроткая
χεχεχε, ραντεβού σε κάνα δίμηνο 🙂