Άρθρο 108

Μια γυναίκα, δυο καθίσματα πιο πίσω, έλεγε στην άγνωστη διπλανή της για τον τσίπρα. Να δικαστεί λέει για εσχάτη προδοσία. «Τέτοιο κλέψιμο κανείς. Και οι άλλοι κλέβανε, εντάξει δε λέω, αλλά αυτός κλέβει σε άσχημες εποχές».

 

(Οι άνθρωποι μερικές φορές δεν αντέχονται)

Η μαυρούλα

Μπήκα σε ένα ταξί τις προάλλες. Φαινόταν γλυκός κύριος ο οδηγός. Κάποια στιγμη άρχισε να μου διηγείται μια ιστορία για μια φορά που έκανε μια πλάκα σε μια “μαυρούλα”. Και της έλεγε πράγματα που δεν στέκανε, και την κοροιδευε μέσα στα μάτια της αλλά αυτή τα έχαφτε όλα γιατί ήταν “μαυρούλα”.

 

(Μερικές φορες δεν αντέχω κανέναν τους)

 

Η γυναίκα μπόξερ

Μιαν άλλη μέρα, σε μια στάση μπήκε μια κοπέλα και πήγε να χτυπησει εισιτήριο. Το μηχάνημα δεν λειτουργούσε και έτσι πήγε στο πιο πέρα. Αλλά όυτε και κείνο λειτουργούσε. Και αυτή το προσπαθούσε και το ξαναπροσπαθούσε σαν να μην υπήρχε καμμία περίπτωση να κάνει τη διαδρομή συγγρού-φιξ χωρίς εισιτήριο. Μια στάση αργότερα και όσο η κοπέλα προσπαθούσε ακόμα να χτυπήσει το εισιτήριο στο πιο πέρα μηχάνημα, ένας παππούς άρχισε να της φωνάζει “στο πίσω πήγαινε”. ούτε καν ένα “συγνώμη κοπελιά ,νομιζω δουλεύει το πίσω” αλλά “στο πίσω πήγαινε” με φωνή που βαριόταν να βγει και με μια γνεική απεύθυνση που αν δεν είχες παρακολουθήσει την ιστορία δεν θα καταλάβαινες σε ποιον φωνάζει. Δυο στάσεις αργότερα μπήκε στο λεωφορείο μια γυναίκα που είχε το ύφος ενός θυμωμένου και άγριου μπόξερ. Φορούσε τζιν και κρατούσε μια τσάντα στο πλάι. Η γυναίκα μπόξερ κοίταξε γύρω της, είδε την κοπέλα να προσπαθεί ακόμα να χτυπήσει το εισιτήριο και φώναξε δυνατά “Ξανθιά είναι, τι περιμένεις;”.

 

(μια χώρα θυμωμένων ανθρώπων. μια χώρα με προβλήματα στον θυρεοειδή)

Τα ακροδάχτυλα

Χτες δυο κορίτσια στέκονταν στη φυσούνα του 550. είχαν στα νύχια τους κάποια άλλα νύχια κολλημένα. Και έβλεπες τις δυο διαστάσεις. Και τα κανονικα τους νύχια και τα ψεύτικα. Τα ψεύτικα ήταν μυτερά , σαν νύχια αετού και κάποια είχαν στρας και κάποια κάτι κάθετες γραμμές. Και σκεφτόμουν πως με τόσο μακρυά και μυτερά νύχια θα είναι αδύνατο να μπορείς να νιώσεις το οτιδήποτε με τα ακροδάχτυλα. Και αυτό είναι πραγματική δυστυχία.

 

Μικρή εκδίκηση

Με ρωτάει, δείχνοντας τα χέρια του, ποια βραχιόλια προτιμώ πιο πολύ. Δεν τον ξέρω. Πρώτη φορά τον βλέπω. Του λέω τα δεξιά. Γιατί; με ρωτάει. Γιατί στα αριστερό έχει αυτά τα κομποσκοίνια και δε μ’αρέσουν. Με κοιτάει σχεδόν θιγμένος, αλλά κυρίως θυμωμένος. Τέλοσπάντων μου λέει, βλέπεις τι γράφουν πάνω τα βραχιόλια; ναι του λέω. Τι είναι, ξέρεις;. όχι του λέω. Είναι καμπάνια για να γυρίσουν τα μάρμαρα του παρθενώνα, μου λέει. Αστο, ρώτα κανέναν άλλον του λέω. Μου πιάνει τον ώμο. Έχεις κάτι πολύ ωραίο πάνω σου μου λέει. Ξέρεις τι είναι; τι, τον ρωτάω. Το χέρι μου. Έκδικητικός τύπος, σκέφτηκα.

 

Να μη μιλάμε

Δε θυμάμαι, αναρωτιέμαι αν πάντα αποφεύγαμε να μιλήσουμε με τους ανθρώπους γύρω μας για κάποια συγκεκριμένα θέματα. Θυμάμαι δηλαδή αμυδρά να λένε οι γονείς πως καλό είναι να μη συζητάς για πολιτική γιατί μαλώνεις. Έτσι όλα ήταν πιο εύκολα. Το σόι μόνιαζε. Έτσι και μείς τώρα. Κάνε να μην αναφερθεί το μεταναστευτικό στη σχολή χορού, στον γυναικολόγο, στο φαρμακείο, στο ταξί, στη συνάντηση γονέων, στην ουρά της τράπεζας, όταν θα έρθει το συνεργείο απολύμανσης, ο ηλεκτρολόγος και τα λοιπά για να μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας.

 

Η παράλυση

Αν ακούσεις τι λένε οι άνθρωποι γύρω σου, είναι γεμάτοι φόβο. Και είναι πολύ θυμωμένοι για αυτό. Με όλους εκτός από αυτούς που ευθύνονται για το φόβο. Και σου λένε για το πόσο δεν αντέχουν τις ζωές τους αλλά σε καμία περίπτωση, ποτέ και για κανένα λόγο, ορκίσου το και κάνε μου τη χάρη, μην διανοηθείς να τους βοηθήσεις, να προτείνεις έστω κάποιο τρόπο διαφυγής. Οι ζωές είναι για να βιώνονται ως καταπιεστικές και δυστυχισμένες. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δικαιολογηθεί η παράλυση.

 

Η Αφσάνα

Η Αφσάνα μαθαίνει ελληνικά. Και Αγγλικά ταυτόχρονα. Είναι η καλύτερη μαθήτρια από όλους. Κάθε μέρα έρχεται με την κασετινα της και τα βιβλία της και διαβάζει, σημειώνει, ρωτάει όλους μας λέξεις. Το σάββατο μας μαγείρεψε ένα παραδοσιακό ιρανικό φαγητό. Όταν τρώγαμε μας είπε με μεγάλες παύσεις “ayto einai to efxaristw apo emas”. Η Αφσάνα είναι από το Αφγανιστάν αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ιράν. Δεν την αναγνώρισαν ποτέ σαν πολίτη εκεί. Αναρωτιέμαι αν έχεις γίνει δυο φορές πρόσφυγας είναι αρκετό για να πάρεις άσυλο στην ευρώπη;