Ιούλιος 2011, Π. Μάρκαρης στη Süddeutsche Zeitung

‘Οι «Αγανακτισμένοι» αρνούνται να δουν την πραγματικότητα’

 

Σεπτέμβριος 2011, real-democracy site

«Θυμάστε κάποτε τι έλεγαν; Κάντε ησυχία, οι Έλληνες κοιμούνται. Κάνουμε λοιπόν ησυχία, μέχρι να ξυπνήσουν και να βγουν στις πλατείες. Πρώτοι θα είμαστε μαζί σας. Προς το παρόν σιωπούμε»

 

10 Οκτωβρίου 2011, ελληνοαμερικανίδα ομιλήτρια στο ted-x academy

‘I set out for Syntagma and I was really powerfully inspired and very proud. Because this was our Tahrir Square moment. And whether they were furious or curious, young or old they all showed up to speak truth to power and I bathed in it. I felt this was Greece’s moment and I was woefully disillusioned when I realized the protests ended right when the August holiday begun.’ Το κοινό γελάει.

 

20 Οκτωβρίου 2011, πλατεία συντάγματος

Ματατζής από παραταγμένη διμοιρία παραφυλάει την πλατεία. Πιάνουμε συζήτηση. Λέει: Εγώ τους παραδέχομαι τους αγανακτισμένους. Μπορεί να κουράστηκα πολύ το καλοκαίρι αλλά κατέβηκε κόσμος ειρηνικά. Ε Τότε γιατί μας πνίξατε στα χημικά στις 29; ρώτησα. Έ άλλο αυτό, απάντησε.

 

Δεκέμβριος 2011, twitter

‘Ώρα να αναλάβει κ ο καθένας όπου μπορεί να προσφέρει μαθήματα σε μαθητές π δεν μπορούν να πληρώσουν φροντιστήρια. ΄Αμεσα! #tutorpool‘

 

Φεβρουάριος 2012, sms

‘είσαι καλά; ο σπύρος; τα άλλα παιδιά;’

 

Μάρτιος 2012, Το βήμα

‘Τι είδους διαμαρτυρία ήταν κατά του κ. Νταλάρα, στην οποία, όπως ο ίδιος λέει, συμμετείχαν μόνο μερικά άτομα που πέταξαν καρέκλες και γιαούρτια εναντίον του φωνάζοντάς του «πουλημένε και προδότη»; Εκπροσωπούν κάποιους και ποιους; Μπορούμε να τους εντάξουμε στο κίνημα των «Αγανακτισμένων», όπως είχε εμφανισθεί στις αρχές του καλοκαιριού στην Ισπανία, στην Ελλάδα και αλλού ή είναι ομάδες τελικά πολιτικού χαβαλέ, τις οποίες ένα μέρος της Αριστεράς τρέχει κάθε φορά να καλύψει πιστεύοντας ότι θα τις κερδίσει πολιτικά;’

 

25 Μαίου 2012, Π.Μανδραβέλης

‘Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο κ. Τσίπρας είναι ότι αυτή η θάλασσα των «Αγανακτισμένων» που σήμερα τον υμνεί, αύριο θα ζητάει να τον κρεμάσει στο Σύνταγμα.’

 

Χιλιάδες μούτζες. Άλλες τόσες ερμηνείες. Παντού αγανακτισμένοι. Για μήνες έφταιγαν αυτοί για όλα. Έφταιξαν για την πτώση του τουρισμού, για το κλείσιμο των καταστημάτων στο κέντρο. Κρύβονται πίσω από τα γιαούρτια στο Νταλάρα και το Βενιζέλο. Σε αυτούς χρεώνουν τον εκφασισμό της κοινωνίας. Κατηγορήθηκαν πως δεν ήξεραν τίποτα. Ήταν μόνο νευριασμένοι. Η σοφή ελληνική διανόηση του Χωμενίδη και του Μάρκαρη ήξερε καλύτερα. Κάποιοι ξέρουν πάντα καλύτερα. Η πάνω πλατεία γέννησε τη ναζιστική εκπροσώπηση. Στο σύνταγμα έλεγαν και έγραφαν ότι διαδηλώνουν πρόστυχες γυναίκες, χούλιγκαν, πρεζάκηδες, χίππιδες, Συριζαίοι, ακροαριστεροί, ακροδεξιοί, τεμπελχανάδες, πρώην πασόκοι, νεοδημοκράτες προβοκάτορες. Οι αιγύπτιοι, οι ισπανοί, οι άγγλοι, οι αμερικάνοι ξέρουν καλύτερα από διαδηλώσεις. Οι έλληνες είναι αδύναμοι, κουτοί και πρώην βολεμένοι, λένε αυτοί που τα φάγανε μαζί. Μη διαδηλώνεις αν συμμετείχες στη διαφθορά. Μη διαδηλώνεις αν ψήφισες πασόκ. Μη διαδηλώνεις γιατί σου αξίζει η εξαθλίωση, παλιοβολεμένο ανθρωπάκι. Και αν διαδηλώνεις να είσαι ειρηνικός. Ακόμα και αν σε πνίξουν στα χημικά.

Ένα χρόνο πριν έγραφα πως για όσους ήμασταν εκεί, έχει κάτι αλλάξει. Από τις 25 Μαΐου γέμισαν άλλες πλατείες, μικρότερες. Δημιουργήθηκαν ομάδες που ακόμα συναντιούνται. Γεννήθηκαν συλλογικότητες. Γνωρίστηκαν φίλοι. Γεννήθηκαν έρωτες. Δε ξέρω ρε παιδί μου τι θα ήθελαν να έχουμε κερδίσει, αλλά νομίζω δεν θα καταλάβουν και ποτέ.

Από μακριά δε μπορείς να ξέρεις. Αν βρέθηκες εκεί, ξέρεις πως η πλατεία , πάνω, κάτω, Όθωνος και Βας. Γεωργίου είχε απ’ όλα. Γιατί η κοινωνία έχει απ’ όλα. Ανθρώπους άσχετους και σχετικούς, πολιτικοποιημένους και μη, που κάτι ψήφισαν κάποτε, που συμμετείχαν με κάποιο τρόπο έμμεσο ή άμεσο στη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης, απελπισμένοι, εξαθλιωμένοι, άνεργοι και εργαζόμενοι, τοξικομανείς και ζητιάνοι, τραπεζικοί και δικηγόροι. Όλοι έχουν δικαίωμα στην αλλαγή. Ή στη διεκδίκηση της.

Ο γερασμένος νους. Ο νους. Πάντα θα σε κρατάει πίσω υπενθυμίζοντας πως η καρδιά δε ξέρει. Θα σε γεμίσει αμφιβολίες, θα σε πνίξει με ενοχές και θα σου φωνάξει να σοβαρευτείς. Στο διάολο τα σοβαρά, τα ‘εγώ ξέρω καλύτερα’, οι κατηγόριες, τα φταιξίματα. Άκου τι φωνάζουν οι χιλιάδες 2 χρόνια τώρα και μην προσπαθείς να το χωρέσεις σε ταμπέλες, κόμματα, ονόματα.

Ένα χρόνο μετά από την πρώτη μέρα στην πλατεία, έχω τόσους λόγους να χαίρομαι που το γερασμένο τους μυαλό δε θα μπορέσει  ποτέ να καταλάβει.