Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.
Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.
Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;
Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας για να αναπνεύσει.
Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;
Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε;
Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει;
Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.
Σας ζητάει συγνώμη ρε.
Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει.
Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;
Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.
Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;
Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.
Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κωλοέλληνες.
Εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.
Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.
Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο. Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.
127 Σχόλια
Comments feed for this article
28 Ιουνίου, 2012 στις 12:16 μμ
Narrator
Επέστρεψα εχθές βράδυ από ταξίδι σε μια χώρα υποτίθεται λιγότερο πολιτισμένη από τη δική μας. Τους βρίζουμε από το πρωί ως το βράδυ και καμωνόμαστε τους καλύτερους. Δεν υπήρχε ούτε μια στιγμή στις 5 μέρες που δεν σκεφτόμουν «κωλοέλληνες». Είναι γεγονός, σκατόφαρα είμαστε κι απ’ τις χειρότερες που μπορεί να σου τύχουν.
30 Ιουλίου, 2013 στις 6:52 μμ
Lia Tzenou
δεν υπάρχει χειρότερος λαός από εμάς τους Ελληνες. Κι όποιος αντιδρά σ`αυτό είναι μόνο από σωβινισμό κι εγωισμό. Και πριν δεχτώ τα πυρά, να διευκρινίσω ότι θα έδινα τα πάντα για να ένιωθα περήφανη για την καταγωγή μου…δυστυχώς ,κύριοι, «επτωχεύσαμε»….
31 Ιουλίου, 2013 στις 12:17 πμ
GioRgio K
Lia να σου υπενθυμίσω ότι Έλληνες είμαστε όλοι μας, και απο ότι λές επανειλημμένος, το κωλοέλληνες προσδιορίζει και εσένα την ίδια…Αρα λοιπόν αντί να αρχίζουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες στους «άλλους» (ανάθεμάμε και εαν ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι που τα έχουν κάνει μαντάρα) καλύτερα θα ήταν να αρχίζουμε να αλλάζουμε ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι…Εγώ, εσυ, ο άλλος που διαβάζει αυτό το blog, η άλλη που διαβάζει αυτο το σχόλιο κοκ…Μόνο τότε θα δεις αλλαγή…Μέσα απο την «δική» μας…
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:00 μμ
Mairi
Δεν ξέρω τί να πω… Ελπίζω να πρόκειται για εφιάλτη.
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:20 μμ
catalternative
Δεν είναι μόνο οι ‘Ελληνες έτσι ζωντανοί-νεκροί. Το φαινόμενο αυτό το συναντάς παντού, ιδιαίτερα σε μεγαλουπόλεις, απλά υποθέτω ότι σε περιόδους κρίσης μεγιστοποιείται. Είναι αποτέλεσμα της αποξένωσης του ανθρώπου από την ίδια του την φύση, την πραγματική επαφή με άλλους ανθρώπους….
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:21 μμ
tsouhtra
Που στον «πολιτισμένο» κόσμο ελπίζεις οτι δε θα βρεις παγωμένους ανθρώπους; Θεωρείς οτι όλοι αυτοί πριν παγώσουν δεν εκλαιγαν;
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:28 μμ
mpananas
ίσως όσοι ζωντανοί εδώ, τόσοι και παντού. δεν λέω πως αλλού είναι καλύτερα. απλά το εδώ γίνεται δυσβάσταχτο κάποιες μέρες. θα έκλαιγαν κι αυτοί ρε τσούχτρα και κάποιοι κλαίμε ακόμα. να ‘μασταν περισσότεροι.
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:35 μμ
tsouhtra
απλά όσο σκληροί ήταν αυτοί με την κυρία, γίνεσαι κι εσύ με αυτούς με ένα τροπο. Όσο τους «ξεβολεψε»/ ενόχλησε, σε «ξεβολεψαν»/ ενόχλησαν.. Αυτο λέω. Σήμερα ήσουν ζεστή εσύ, αύριο θα είναι κάποιος άλλος. Δε λέω οτι αυτο που συνέβη δεν ήταν σοβαρό ή σοκαριστικό, αλλά είμαστε μέρος του όλοι.
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:44 μμ
mpananas
μαζί σου. ο θυμός, η ματαίωση, η απογοήτευση, το βρισίδι που θες ξαφνικά να ρίξεις, είναι στάδια. το έγραψα εν θερμώ. δεν τους μισώ, ούτε με ενοχλούν. στεναχωρήθηκα, πιέστηκα. δε θέλω να φύγουν γιατί με ξεβόλεψαν, θα θελα να τρέχαμε μαζί. i see your point όμως.
14 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 9:48 μμ
ξανθή
Δυστυχώς ποτέ δε θα είμαστε αρκετοί..Ή ίσως πάλι ευτυχώς…..
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:26 μμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς « //ΠαραλληλοΓράφος//
[…] από το mpananas.wordpress.com η Jaquou Utopie Διάδωσέ το:PrintEmailLike this:LikeBe the first to like this. Posted in: […]
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:32 μμ
Ακούει κανείς; « Thinking in public
[…] πηγή: https://mpananas.wordpress.com/2012/06/28/zombie/ […]
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:33 μμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς
[…] mpananas /* .nrelate_related .nr_sponsored{ left:0px !important; } […]
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:38 μμ
echthrosofer
Δεν ξερω αν θα το εκανα αν ημουν εκει,πιθανοτατα οχι.Θα θελα ομως να χαστουκισω αυτη την κυρια που ειπε απαγορευεται. Να τη χαστουκισω μονο…
28 Ιουνίου, 2012 στις 10:36 μμ
Nikos P.
Συμφωνώ απόλυτα echthrosofer. Καταλαβαίνω να είσαι παγωμένος. Να φοβάσαι. Την πραγματική απανθρωπια όμως δεν τη δέχομαι.
Το κείμενο είναι συγκλονιστικό. Όχι απαραίτητα «σωστό», μα αληθινό.
29 Ιουνίου, 2012 στις 10:57 πμ
Ζenia
Το κείμενο είναι συγκλονιστικότατο! Με καθήλωσε! Όμως οι σκέψεις που μου γεννήθηκαν αφού το διάβασα είναι πως τελικά όντως ζω σε έναν κόσμο ζωντανών-νεκρών. Δεν με με νοιάζει να κατηγορήσω τους «νεκρούς», με νοιάζει όμως να ξέρω την αιτία για αυτό! Η φιλοτιμία του λαού μας δεν υποβάλλεται σε φόρους, δασμούς & χαράτσια…ή μήπως ναί??? Η ετυμολογία της λέξης φιλότιμος είναι η έντονη ανάγκη για κοινωνική υπόληψη, η εσωτερική συναίσθηση της αξιοπρέπειας και της τιμής και η έμπρακτη εξωτερίκευσή της με συγκεκριμένες συμπεριφορές. Μετά από αυτό λοιπόν, τολμώ να πω πως σίγουρα μπήκε μια μορφή φορολογίας στο πιο έντονο χαρακτηριστικό ίσως του λαού μας! Αλλά θέλω να αλλάξει …..!
29 Ιουνίου, 2012 στις 11:11 πμ
Nikos P.
Οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να αλλάξει. Αλλά το ρεύμα σπρώχνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το θέμα λοιπόν είναι τι θα κάνουμε όταν το ρεύμα γίνει χείμαρρος, γιατί θα γίνει όπως πάνε τα πράγματα. Παρόλα αυτά είμαι κάπως αισιόδοξος. Μπορεί να λέμε πολλά για τον Έλληνα, να έχει τα χίλια στραβά, αλλά η πραγματική του φύση φαίνεται στα δύσκολα.
29 Ιουνίου, 2012 στις 11:22 πμ
Ζenia
Ξέρεις τί πιστεύω? Πώς στον χείμαρρο θα θυσιαστούν λίγοι άνθρωποι …αυτοί με το φιλότιμο που έλεγα, που δεν τους έχει έρθει ακόμη η δόση & μάλλον δεν θα τους έρθει ποτέ!!! Και αυτοί οι λίγοι θα μπορέσουν να σώσουν τους παγωμένους! Το θέμα είναι όμως πως απλά θα τους σώσουν…παγωμένοι θα παραμείνουν!
29 Ιουνίου, 2012 στις 11:48 πμ
Nikos P.
Ελπίζω πως όχι, Zenia. Ελπίζω να ξυπνήσουν. Αλλά σε τελική ανάλυση ας κάνει ο καθένας αυτό που θεωρεί σωστό, ανεξάρτητα από το τι περιμένει να πετύχει. Αλλιώς δε θα αλλάξει τίποτα.
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:40 μμ
Αναστασία Λούκα
………χτες αργά τη νύχτα, έμεινε μια κοπέλα με το αμάξι της στο Βαρδάρη, πάνω στη μέση της Εγνατίας. Κατέβηκα να σπρώξουμε το αμάξι στην άκρη. Η κίνηση είχε σταματήσει τελείως. Και δεν κατέβηκε ΚΑΝΕΝΑΣ να βοηθήσει! Και μη μου πείτε πως και για τη γαϊδουριά μας φταίει το κράτος…..
Τελευταία όλο και περισσότερο νιώθω πως έχουμε ότι μας αξίζει τελικά!
3 Ιουλίου, 2012 στις 8:29 πμ
ΕΛΛΗΝΑΣ
ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΚΑΙ ΧΑΣΑΜΕ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΜΑΣ.
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:42 μμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς « ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ
[…] από το mpananas.wordpress.com η Jaquou Utopie Share this:TwitterFacebookMoreEmailPrintLike this:LikeBe the first to like […]
28 Ιουνίου, 2012 στις 1:59 μμ
Γιώργος
Είμαστε ζεστός λαός εμείς, φιλόξενος…
28 Ιουνίου, 2012 στις 2:16 μμ
metaretriever2
Ο καθρέφτης μας είναι…επιτρέψαμε…ανεχόμαστε…εξακολουθούμε.Εγώ λέω φτάνει.
28 Ιουνίου, 2012 στις 2:36 μμ
Tetradio
Θα μπορούσε να είναι εφιάλτης.Στο σημείο εκείνο που όλα κινούνται με βασανιστική βραδύτητα κ εσύ θέλεις να φωνάξεις, να τρέξεις, να αντιδράσεις αλλά δεν μπορείς.Θα μπορούσε να είναι και σκηνή από ψυχολογικό θρίλερ. Είναι η πραγματικότητα όμως. Γι’ αυτό καταφέρνει με ευκολία να σου φυτέψει ένα βράχο στο στομάχι. Αν δεν νιώσεις το βάρος του, αν δεν λυγίσεις, δεν δακρύσεις, δεν ντραπείς, τότε έχεις πεθάνει κ εσύ μέσα σε εκείνο το βαγόνι.
Συνάνθρωπέ μου, συγχαρητήρια…
28 Ιουνίου, 2012 στις 2:37 μμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς « Συσπείρωση Δημοσιογράφων – Δούρειος Τύπος
[…] Αναδημοσίευση από το blog mpananas.wordpress.com Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. […]
28 Ιουνίου, 2012 στις 3:17 μμ
georgeb249
ήταν η ώρα πού έβγαζε τό s/m Χαλκιαδάκη τά ληγμένα του στόν κάδο! όταν μία γυναίκα γύρω στά 40 μέ ένα μωρό στήν αγκαλιά καί άλλα δύο μικρά νά κρέμωνται στό φουστάνι της ξεχύθηκε στόν κάδο,νά μαζέψη ότι προλάβη ,πρίν έρθουν οί άλλοι! Οταν ό σεκιουριτάς τού s/m καί μία » κυρία»πού φόρτωνε το αμάξι της με καλούδια γιά τά βλαστάρια της τής ζήτησαν να »εξαφανιστή» γιατί χάλαγε τήν εικόνα τής γειτονιάς.
Ο άνθρωπος όταν χάση τή ζέστη καί την αγάπη πού έχει στήν καρδιά του γιά τόν συνάνθρωπο , είναι νεκρός η ζόμπι .
28 Ιουνίου, 2012 στις 4:05 μμ
metaparalogos
Όχι ρε. Είμαστε κι εμείς εδώ. Δεν θα μας νικήσουν τα ζόμπι.
28 Ιουνίου, 2012 στις 4:27 μμ
mpananas
σας χαιρετώ όλους. ευχαριστώ για τις κουβέντες και τις ιστορίες σας. όπως έγραψα νωρίτερα σε έναν φίλο, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε ο αντίλογος στην εξαθλίωση. κρατάμε ο ένας τον άλλον.
28 Ιουνίου, 2012 στις 4:47 μμ
aplhrotoiergazomenoi
http://aplhrotoiergazomenoi.blogspot.gr/2012/06/blog-post_28.html
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς
ΠΗΓΗ: mpananas.wordpress.com
28 Ιουνίου, 2012 στις 5:06 μμ
Iokasti
Αρνούμενη μάλλον τη θλιβερή πραγματικότητα,θα ήθελα να τα ρίξω στο μέσο..στο αποστειρωμένο μετρό.Εκεί που μπαίνοντας όλοι παθαίνουν αυτήν την νεκρική ακαμψία που περιγράφεις,τα πρόσωπα μένουν παγερά ανέκφραστα και τάχα μου αδιάφορα όσο διαρκεί η διαδρομή και επιμένουν να κοιτάζουν από το παράθυρο τη θέα,τον μαύρο υπόγειο τοίχο δηλαδή.Είναι κυριλέ το μετρό.Απαγορεύεται το φαγητό,το ποτό, οι κρίσεις πανικού και οτιδήποτε μπορεί να ξεβολέψει τους συνεπιβάτες σου.Θέλω να πιστεύω ότι ίσως να ήταν περισσότεροι οι ζωντανοί σε ένα λεωφορείο ή τρόλεϊ.Θέλω να πιστεύω…
29 Ιουνίου, 2012 στις 5:25 πμ
paparachi
Ναι όντως Iokasti, πολυ περίεργη η σκέψη σου αλλά κατα την γνώμη μου πολυ βαθιά ψυχολογημένη, Για ενα περίεργο λόγο, τόσο η «ψυχρότητα» , όσο και η «αποστείρωση» (αισθητική υποθέτω εννοεις)του περιβάλλοντος υπαγορεύουν κατα κάποιο τρόπο συμπεριφορές. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ (ενώ υποσυνείδητα το εχω νοιώσει) και σε ευχαριστώ για την νέα οπτική.
Θα συμπλήρωνα ίσως και το «υπόγειο», (που δεν είναι και ακριβώς το φυσικο μας περιβαλλον).
Χωρίς αυτο να αλλάζει βεβαία σε τίποτα την δύναμη της ιστορίας, πραγματι το Μετρό φαίνεται να είναι ο φυσικός της χωρος, Σε ενα λεωφορείο θα ήταν λίγο περισσότεροι οι «ζωντανοί»…_
29 Ιουνίου, 2012 στις 12:28 μμ
mpananas
κι εγώ τις ίδιες σκέψεις έκανα όταν διάβασα το σχόλιο της ιοκάστης, η νεκρική ακαμψία του μετρό. μμμ τη ξέρω. άρχισα να σκέφτομαι τι και πόσο ρόλο μπορεί να παίζει το ίδιο το μέσο. μου ρθε στο μυαλό ο Auge. εκτός από τη θεωρία του για τα nonplaces έχει γράψει στο In the Metro τις προσωπικές του εμπειρίες μέσα από το μετρό στη Γαλλία και πως αυτές αντανακλούν την πραγματικότητα του Παρισιού. γράφει συγκεκριμένα «Tourists climb the Eiffel Tower to see Paris. Parisians know that to really see the city you must descend into the metro». το ίδιο το μέσο επηρεάζει τη συμπεριφορά του επιβάτη αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί και ως καθρέφτης της κοινωνίας. θα μείνω στο ότι ανεξαρτήτως μέσου και χώρας υπάρχει πάγωμα. νεκρικό.
2 Ιουλίου, 2012 στις 3:39 μμ
Balam il Rinnegato
Το μέσο;Όποιος το κατασκεύασε είναι αναξιόλογος & εκτός τόπου & χρόνου.Δεν εναρμονίζεται με την ανοιχτή Ακρόπολη & την ανεξάντλητη ηλιοφάνεια.Οι υπόγειες διαδρομές είναι για άλλες χρήσεις.Όπως όλα στην Ελλάδα,μελετημένο ακατάστατα,φτιαγμένο πρόχειρα,χρησιμοποιείται λανθασμένα & είναι εμφυσητής αντιπαραγωγικής ψυχολογίας.
4 Ιουλίου, 2012 στις 5:38 μμ
Ζenia
Πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση η οποία σχετίζεται με πολλά που θέλουν να κάνουν στους Έλληνες αλλά αυτή η ζωοφόρος πηγή που λέγεται ήλιος υπάρχει ακόμη πάνω από την χώρα μας!
6 Ιουλίου, 2012 στις 7:49 μμ
Balam il Rinnegato
Αλίμονο,τώρα πλέον καίει πολύ·κάθετι ζωοφόρο έχει το όριό του,ξεπερνώντας το γίνεται επικίνδυνο.Αν μονάχα μπορούσαμε να σταθούμε δίπλα στη φύση της γεωγραφικής μας θέσης,να την υποστηρίξουμε,να την εφαρμόσουμε όπως το τρεχούμενο νερό στο μύλο.Στο σημείο εκείνο,κανείς,ψεύτικοι φίλοι επικίνδυνοι εχθροί ή συμπολίτες ανήθικοι,δε θα μας επηρέαζαν με τις οικονομικοπολιτικές ηλιθιολογίες τους.Η ανάσα μού λείπει όπως κι οι ομιλίες των ανθρώπων.Μηχανήματα,βωμολοχίες,πονηριές,λοξές ματιές,λόγια πίσω απ’την πλάτη,αξίες τιμοκαταλόγου.Η μάχη δεν έλαβε τέλος·ακόμα,μπορεί το έδαφος αυτό να ομορφύνει με ανθρώπους.Τα ανθρωποειδή έχουν ημερομηνία λήξης.
10 Ιουλίου, 2012 στις 1:29 πμ
Ζenia
Κρατώ το «αξίες τιμοκαταλόγου» & στέκομαι να σχολιάσω πως όλα πια έχουν σχέση με το χρήμα. Σχεδόν όλα τα τιμολογούμε σύμφωνα με το τί έχει η τσέπη μας, πόσα θα γεμίσει ή θα αδειάσει…σκέφτηκα μόλις πως αν υπήρχε ένα πανό στην είσοδο του μετρό εκείνης της μέρας που έλεγε «όποιος βοηθήσει την κα που πάθει κρίση πανικού θα παραλάβει επιταγή αξίας Χ ευρώ» , θα υπήρχαν πολλοί καλοθελητές!
11 Ιουλίου, 2012 στις 8:01 πμ
Balam il Rinnegato
Ακριβώς όπως το περιγράφεις.Η μέρα των μισθοφόρων.
11 Ιουλίου, 2012 στις 1:17 μμ
Ζenia
Ωραίο να συμφωνούμε BALAM IL RINNEGATO! Αλλά το θέμα μου είναι τί κάνουμε? Νομίζω πως το λιγότερο που μπορούμε είναι να κρατήσουμε τις όποιες αξίες έχει ο καθένας μας ακέραιες!
12 Ιουλίου, 2012 στις 10:57 μμ
Balam il Rinnegato
Αυτό που κάνουμε τώρα εδώ,είναι ότι πρέπει για ξεκίνημα.
13 Ιουλίου, 2012 στις 1:45 πμ
Ζenia
Mε βρίσκεις σύμφωνη! 🙂
14 Ιουλίου, 2012 στις 6:04 μμ
Balam il Rinnegato
Ηλιαχτίδα – Λοκο Μόντο
για το χαμόγελό σου
14 Ιουλίου, 2012 στις 6:09 μμ
Ζenia
Bingo! Πέτυχες & αγαπημένο συγκρότημα.
14 Ιουλίου, 2012 στις 6:21 μμ
Balam il Rinnegato
;)) τι να κάνω είμαι αχτύπητος , δε συγκρατιούνται οι ικανότητές μου , μεταξύ των άλλων και μετριόφρων .
14 Ιουλίου, 2012 στις 6:23 μμ
Ζenia
BALAM IL RINNEGATO αν εξαιρέσω λοιπόν την αχτύπητη μετριοφροσύνη σου, έχεις ιδιαίτερη ξεχωριστή γραφή & στοχευμένες απόψεις!
14 Ιουλίου, 2012 στις 6:32 μμ
Balam il Rinnegato
Ζ , το κάναμε τουΐτερ(hydrofal78) το γουόρντ πρες , οι λέξεις σου το εκμεκ παγωτό μου .
28 Ιουνίου, 2012 στις 7:38 μμ
Daphne K.
@Iokasti. Περίεργη η σκέψη σου για το «αποστειρωμένο μετρό». Μπορεί να έχεις και δίκιο, δεν ξέρω.. Αλλά, ανεξάρτητα απ΄τη συμπεριφορά των συνεπιβατών της κυρίας με την κρίση πανικού – ξέρω πώς είναι, ευτυχώς που υπήρξαν άνθρωποι που τη βοήθησαν – τί σχέση έχει η απαγόρευση του φαγητού-ποτού; Μη μπερδευόμαστε; Εκτός κι αν θεωρούμε τη μπίχλα και τη βρώμα και το «κάνω ό,τι θέλω» δείγματα ανθρωπιάς.
28 Ιουνίου, 2012 στις 8:40 μμ
Iokasti
Ναι,είναι περίεργη σκέψη και πολύ προσωπική η ερμηνεία μου.Ωστόσο η »μη κατανάλωση φαγητού και ποτού» αναφέρεται ειρωνικά παραπάνω.Δεν συσχέτισα επουδενί μπίχλα-βρώμα με ανθρωπιά.Μίλησα για μια περίεργη αίσθηση παγωμάρας και στησίματος που έχω παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου στο μετρό και όχι στα άλλα μέσα μεταφοράς.
Αλλά γενικότερα,να ξέρεις ότι δεν είναι και πολύ καλό να υπεραπλουστεύεις ό,τι δεν μπορείς να καταλάβεις.
28 Ιουνίου, 2012 στις 9:14 μμ
Daphne K.
Δεν ήταν φανερή η ειρωνία σου, τουλάχιστον σ΄εμένα.
Χρησιμοποιώ χρόνια τώρα το μετρό καθημερινά και – όπως πολύς κόσμος – έρχομαι αντιμέτωπη με τη δυσωδία, τον κύριο με το freddo που κοντεύει να χυθεί πάνω μου, την παρέα εφήβων που ουρλιάζει, το πρεζάκι που ραγίζει τη καρδιά μου και που ξέρω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω, τη μαμά που τραβολογάει το παιδάκι της λες και είναι σακί με πατάτες, το γέρο που του χαμογελάω γιατί μου φαίνεται πολύ μόνος, ενώ γυρνάω απ΄τη δουλειά «νεκρή» απ΄την κούραση και το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω σπίτι μου χωρίς να έχει διπλασιαστεί ο πονοκέφαλός μου.
Καταλαβαίνω πόσο απαίσια και άκαρδη βρίσκει η κοπέλα, που κατέθεσε την εμπειρία της, τη στάση μερικών. Βράζει μέσα της και στη βράση απάνω ισοπεδώνει μιλώντας για «ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς».
Όσο βράζουμε τόσο ξεχνάμε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει επειδή το θέλουμε εμείς, αλλά επειδή αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Αρχίζοντας από το πόσο ψύχραιμα βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Θέλει πολύ περισσότερη δύναμη και σοφία απ΄όσο φανταζόμαστε.
Και όντως ήταν περίεργη η σκέψη σου γιατί το μετρό δεν το χρησιμοποιεί η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου.
28 Ιουνίου, 2012 στις 9:20 μμ
Leandros
Εχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι που αγανακτούν για τους «νεκρούς» των βαγονιών και των αποβαθρών, μάλλον βρίσκονται αναπαυτικά καθισμένοι μπροστά στον υπολογιστή τους. Φοβάμαι όμως ότι με τον ίδιο τρόπο, όπως οι «νεκροί», θα αντιμετώπιζαν και αυτοί την ίδια ή ανάλογη περίπτωση. Είναι δύσκολο από τη θεωρία να φτάσεις στην πράξη. Θέλει δύναμη και διάθεση να βγεις απο το καβούκι σου και να ανοιχθείς στον άλλο, αδιαφορώντας για τα ενδεχόμενα.
28 Ιουνίου, 2012 στις 9:29 μμ
Iokasti
@Daphne K.
Όλοι χρησιμοποιούμε μετρό και λεωφορεία καθημερινά,άσε λοιπόν τον κόσμο να πει τις όποιες σκέψεις του ακόμα κι αν δεν ταιριάζουν με τα κουτάκια που έχεις βάλει στο μυαλουδάκι σου.
28 Ιουνίου, 2012 στις 11:08 μμ
Daphne K.
Δεν σταμάτησα κανέναν, ούτε πιστεύω ότι διαθέτω τέτοια μαγική δύναμη 🙂 Ο τόνος σου είναι προσβλητικός, αλλά μόνο ως προς τον εαυτό σου.
28 Ιουνίου, 2012 στις 10:39 μμ
Nikos P.
Reblogged this on Χρεωκοπημένοι Καιροί and commented:
Καταλαβαίνω να είσαι παγωμένος. Να φοβάσαι. Την πραγματική απανθρωπια όμως δεν τη δέχομαι. «Απαγορεύεται;» Τι απαγορεύεται; Να είσαι άνθρωπος;
Το κείμενο είναι συγκλονιστικό. Όχι απαραίτητα “σωστό”, μα αληθινό.
29 Ιουνίου, 2012 στις 2:02 πμ
erikos
Andreas Zikoulis για αυτους τους ελληνες που επετρεψαν στο συστημα και στα υλικα αγαθα να τους απομακρυνουν απο τους συναθρωπους μερικες φορες και απο τα ιδια τα παιδια τους ενα εχω να πω….
να ψοφησουν ολοι.
29 Ιουνίου, 2012 στις 9:10 πμ
Raggedy Man
Εύχομαι να μην είναι αληθινό γεγονός αυτό που μόλις διάβασα… αλλά μπα ε;
29 Ιουνίου, 2012 στις 12:29 μμ
mpananas
μπα ρε ράτζεντι μαν. αληθινότατο.
29 Ιουνίου, 2012 στις 10:46 πμ
Stavris
Ξέρεις mpananaki καλά πλέον ότι για κάποιο λόγο κάποιοι είναι έτσι … για κάποιο λόγω κάποιοι νιώθουν και κάποιοι ούτε καν … σκέψου να ένοιωθαν όλοι ή το αντίθετο !!!
Χαίρομαι που εσύ είσαι ένας από αυτούς που νοιώθουν – που ζουν ! Χαίρομαι πολύ που κάποιοι μπορούν και καταλαβαίνουν αυτά που γράφεις !
Για κάποιο λόγο τον τελευταίο καιρό χαίρομαι πολύ για πράγματα που γίνονται…
29 Ιουνίου, 2012 στις 10:58 πμ
Ζenia
Το κείμενο είναι συγκλονιστικότατο! Με καθήλωσε! Όμως οι σκέψεις που μου γεννήθηκαν αφού το διάβασα είναι πως τελικά όντως ζω σε έναν κόσμο ζωντανών-νεκρών. Δεν με με νοιάζει να κατηγορήσω τους “νεκρούς”, με νοιάζει όμως να ξέρω την αιτία για αυτό! Η φιλοτιμία του λαού μας δεν υποβάλλεται σε φόρους, δασμούς & χαράτσια…ή μήπως ναί??? Η ετυμολογία της λέξης φιλότιμος είναι η έντονη ανάγκη για κοινωνική υπόληψη, η εσωτερική συναίσθηση της αξιοπρέπειας και της τιμής και η έμπρακτη εξωτερίκευσή της με συγκεκριμένες συμπεριφορές. Μετά από αυτό λοιπόν, τολμώ να πω πως σίγουρα μπήκε μια μορφή φορολογίας στο πιο έντονο χαρακτηριστικό ίσως του λαού μας! Αλλά θέλω να αλλάξει …..!
29 Ιουνίου, 2012 στις 12:33 μμ
mpananas
θέλεις, θέλω, θέλουμε. θα το κάνουμε. στο χέρι μας είναι να θυμόμαστε και να θυμίζουμε πως είμαστε ζωντανοί.
29 Ιουνίου, 2012 στις 12:23 μμ
pnevmantilogias
Reblogged this on pnevmantilogias.
29 Ιουνίου, 2012 στις 12:47 μμ
Ζenia
Ας το κάνουμε λοιπόν ΝΑΙ!!!
29 Ιουνίου, 2012 στις 1:56 μμ
stergiog
Reblogged this on StErGiOg.wordpress.com.
29 Ιουνίου, 2012 στις 2:59 μμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς στο μετρό της Αθήνας
[…] Από το μπλογκ bananas […]
29 Ιουνίου, 2012 στις 3:05 μμ
starkitty
teppenwolf ειδατε φως και μπηκατε; ωρα τωρα ειναι να μας πειτε πως \”στενοχωριεστε\” κιολας΄για την…αποξενωση! η δικια σας δεν ελεγε there is no such thing as society. There are individual men and women, and there are families μπανανα δικο σου ειναι το μπλογκ και εσυ κανεις κουμαντο αλλα προσεξε γιατι με την lifo να σε κανει quote θα δεις πολλα…
29 Ιουνίου, 2012 στις 3:36 μμ
mpananas
διαφημίσεις κομμάτων: spam (θενξ δεν το είχα δει). η αναδημοσίευση με πηγή επιτρέπεται. (τα βλέπω ήδη, άσε…)
29 Ιουνίου, 2012 στις 4:14 μμ
Irmgard
This world is totally fugazi.
29 Ιουνίου, 2012 στις 5:22 μμ
Ανέκαθεν ζόμπι και νεκροί ήταν.. | Γιάννης Μακριδάκης
[…] Από το μπλογκ bananas […]
29 Ιουνίου, 2012 στις 5:24 μμ
Electra
Το κείμενό σου πέρα από καθηλωτικό είναι και η καλύτερη απάντηση σε όσους απορούν με την κατάστασή μας οικονομικά, πολιτικά και ηθικά. Ένα μάτσο ζώα που ανήκουν εις την Δύσην είμαστε.Στη Δύση, μόνο εκεί βλέπεις τόση έλλειψη ανθρωπιάς και τόση αδιαφορία. Θα έλεγα περαστικά αλλά φοβάμαι μην το εκλάβετε ως ειρωνεία…
29 Ιουνίου, 2012 στις 6:05 μμ
Ein Steppenwolf
Στη Δύση, μόνο εκεί βλέπεις τόση έλλειψη ανθρωπιάς και τόση αδιαφορία.
Ίσως πρέπει να ζήσετε σε μια κανονική δυτική χώρα…
Στη Γερμανία δεν θα σε πάνε οι συγγενείς, οι γείτονες ή οι περαστικοί στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητό τους.
Αδιαφορία;
Όχι· απλώς θα καλέσουν το ασθενοφόρο, σίγουροι ότι θα φτάσει σε πέντε λεπτά, πλήρως εξοπλισμένο κι επανδρωμένο με γιατρό και νοσοκόμους. Μαντεύετε πόσο καθαρό ή βρώμικο θα είναι το νοσοκομείο, αν θα έχει κρεββάτια στο διάδρομο και αν τα έξοδα θα καλυφθούν απ’ την ασφάλεια του ασθενούς.
Πώς κι έχει τέτοιο επίπεδο η υγεία; Οι πολίτες δείχνουν αλληλεγγύη πληρώνοντας τους φόρους τους, οι οργανισμοί υγείας επανδρώνονται με σοβαρούς επιστήμονες και η διαφθορά είναι χαμηλή.
Σε τεύχος του Spiegel του 1977 είχα δει διαφήμιση ασύρματου τηλεφώνου για το αυτοκίνητο. Γιατί να ξοδευτεί κανείς να το αγοράσει; «Ειδοποιήστε τους άλλους αυτοκινητιστές ότι μπορείτε να βοηθήσετε σε περίπτωση ανάγκης». Μαζί σού έδιναν κι ένα αυτοκόλλητο για το παρμπρίζ, που έγραφε «ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ». Δηλαδή πλήρωνες απ’ τη δική σου τσέπη τον ασύρματο, ώστε να μπορείς να βοηθήσεις τους άλλους. Αν ο Δυτικός κόσμος ήταν όπως λανθασμένα τον φαντάζεστε, το συγκεκριμένο προϊόν δεν θα είχε καν παραχθεί.
Να μην πάμε στις μη κυβερνητικές οργανώσεις (Διεθνής Αμνηστία, Γιατροί χωρίς σύνορα κτλ.), που είναι βέβαια προϊόν της αδιάφορης κι απάνθρωπης Δύσης. (Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα: Το νέο Διεθνές Ήθος, Αλληλεγγύη, Η επανάσταση του 20ού αιώνα).
29 Ιουνίου, 2012 στις 7:32 μμ
Street Art Athens (@AthensStreetArt)
Γάμησε το κείμενο ρε.
29 Ιουνίου, 2012 στις 8:22 μμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς στο μετρό της Αθήνας | Αντι-ρήσεις
[…] το μπλογκ bananas Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό […]
29 Ιουνίου, 2012 στις 9:12 μμ
John Titor
«Είναι Καπιταλισμός ηλίθιοι»
29 Ιουνίου, 2012 στις 9:36 μμ
M1ssG
Όλοι λίγο πολύ το έχουμε νιώσει σε δεδομένες χρονικές στιγμές. Ίσως και να έχεις δίκιο, ίσως όμως απλά να μας «ζωντανεύουν» διαφορετικά πράγματα. Συγκινούμαστε πλέον μόνο με πράγματα που έχουμε βιώσει και εμείς οι ίδιοι…
30 Ιουνίου, 2012 στις 2:47 πμ
xilieseikonesoutele3h (Δε με λένε Μαρία)
Ερχονται οι νεκροί και παγωμένοι να μας καταπιούν. Γιατι δεν τους καιμε πρωτοι;;
30 Ιουνίου, 2012 στις 11:12 πμ
Ας πούμε Μαρία
Η γυναίκα εκείνη ακόμα ζει. Προσπαθεί να βρει την ανάσα της, παλεύει γι’ αυτην. Ζει. Όλοι οι υπολοιποι είναι που θέλουν πραγματική βοήθεια. Όλοι εκείνοι που όπως γράφει πιο πάνω κάποιος «κάποτε πριν παγώσουν κι εκείνοι έκλαιγαν». Δεν είναι ζώα ούτε νεκροί. Είναι βαθιά ματαιωμένοι.
30 Ιουνίου, 2012 στις 12:29 μμ
αφροδίτη
συγχαρητήρια. για όλα, αλλά κυρίως για την ανθρωπιά.
30 Ιουνίου, 2012 στις 1:57 μμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς στο μετρό της Αθήνας | e-maistros.gr news
[…] Από το μπλογκ bananas […]
30 Ιουνίου, 2012 στις 6:13 μμ
Occupygr World-reEvolution
Όταν αφήνεις να κλέψουν την αξιοπρέπειά σου, να ξέρεις ότι θα χάσεις μαζί και τις αξίες, τα ιδανικά και την ηθική σου.
30 Ιουνίου, 2012 στις 10:23 μμ
DIMITRIS
Ήταν απλά μια άσημη ,σε ένα κόσμο, που εκτιμά τους διάσημους. Ήταν απλά ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που ζει ανάμεσα σε απάνθρωπους.
1 Ιουλίου, 2012 στις 12:33 μμ
Ενα βαγόνι γεμάτο νεκρούς | Urban Livin
[…] ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ BLOG MPANANAS […]
1 Ιουλίου, 2012 στις 9:00 μμ
katerina
κανω προσπάθεια να απαλλαγώ από τις κρίσεις πανικού που παθαίνω στο μετρό. Με παρακολουθεί ψυχοθεραπευτής. Εχω ξεκινήσει τη θεραπεία της «έκθεσης», αλλά δυσκολεύομαι. Θα πάρει χρόνο. Είναι μία κόλαση…..και επίσης σκέφτομαι πολλές φορές πως οταν θα μπω μόνη μου στο μετρό(τώρα κάνω την άσκηση με συνοδό τον άντρα μου) αν μου συμβεί η κρίση πανικού, θα υπάρξει κάποιος να βοηθήσει ή θα πάθω ανακοπή, ή θα οδηγηθώ εντελώς στην τρέλα; σ΄ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση…..
4 Ιουλίου, 2012 στις 12:22 πμ
lousi
katerina μου επειδη αντιμετωπισα κι εγω τις κρισεις πανικου στο μετρο και σε καταλαβαινω απολυτα!!! δεν υπαρχει πιο φρικτο αισθημα οτι θα «πεθανεις» και επειδη και μενα με παρακολουθησε ψυχοθεραπευτης κλπ κλπ περιττο να σου πω οτι οσο πιεζομουν οτι επρεπε να μπω και οτι δεν ειναι τιποτα τοσο χειροτερα γινομουν… δεν ξερω τι σου λεει ο θεραπευτης σου αλλα το πρωτο διαστημα εκανα αυτο που ηθελα! ε ναι παραδεχτηκα στον εαυτο μου οτι φοβαμαι καταπιεζομαι μεσα στο μετρο, πηγαινα στην δουλεια με λεοφωρειο, με συναδελφο, με ταξι η και με τα ποδια αλλες φορες (μιση ωρα δρομος) μεχρι που καποια στιγμη αποφασισα να δοκιμασω να μπω μονη, μια σταση ειπα και μετα θα κατεβω. τι θα παθω σε μια σταση? αποτελεσμα? σιγα σιγα καταφερα να κανω ολη την διαδρομη και στο πισω μερος του μυαλου μου ειχα παντα οτι θα κατεβω στην επομενη σταση εαν μου τυχει παλι η κριση! δεν ειναι κακο να παραδεχομαστε οτι φοβομαστε ξερεις…. καλη επιτυχια!!!!!
1 Ιουλίου, 2012 στις 10:24 μμ
walking on clouds
Reblogged this on future plans and commented:
…
2 Ιουλίου, 2012 στις 10:24 πμ
summertime4ever
Γενικώς στην εποχή μας οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί, έχουν κλειστεί στον εαυτό τους και δε δίνουν σημασία τι γίνεται γύρω τους..Προχωράνε στο δρόμο φορώντας μια μάσκα ο καθένας και πίσω από αυτή χάνονται στις σκέψεις τους και στα προβλήματά τους! Ανατριχιαστική η περιγραφή του συμβάντος στο μετρό και το πιστεύω, ακόμη κι αν έχει μια μικρή δόση υπερβολής, που δεν είναι κι απαραίτητο! Εγώ πριν λίγες εβδομάδες σκόνταψα στην πλατεία Συντάγματος και έπεσα στο πεζοδρόμιο γονατίζοντας και ταυτόχρονα ντράπηκα που το έπαθα αυτό σαν μωρό.
Κόσμος περνούσε δίπλα μου, έβλεπα τα βήματά τους βιαστικά να με προσπερνάνε και δεν βρέθηκε κάποιος να με ρωτήσει αν ήθελα βοήθεια, ή αν χτύπησα. Αφού συνήλθα απ΄το σοκ των πρώτων λεπτών, σηκώθηκα μόνη μου και προχώρησα, μες στο θυμό γιατί δεν πρόσεξα που πάταγα και περισσότερο για την αδιαφορία του κόσμου. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν, είχαν να πάνε στις δουλειές τους, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι η ανθρωπιά μας έχει πάει περίπατο προ πολλού!
2 Ιουλίου, 2012 στις 11:53 πμ
Maria
Γιά κάποια στιγμή σκέφτηκα «μπα μιθοπλασία θα’ναι» αλλά μετά απο δευτερόλεπτά μου’ ρθαν στο μυαλό οι αναμνήσεις απο τις διακοπές μου το καλοκαίρι του 7 που λόγο των κυμμάτων παραλίγο να πνιγώ στην Σάμο κ ενώ ήμουν ένα βήμα απο την ακτή τα κύματα με τράβαγαν κάτω κ κανείς δεν με βοηθούσε! Το αγόρι μου προσπαθούσε να με φτάσει γιατί ήταν πιο μέσα κ δεν μπορούσε. Δεν ξέρω καλό κολύμπι γιαυτό κ πήγα να βγώ, γιατί ένοιωθα οτι δεν το’χα. Αφού τα κύμματα με τράβηξαν τρεις φορές στον βυθό κ γθάρθιηα όπου υπήρχε δέρμα.. την τέταρτη φορά μεφτασε. Νόμιζα οτι θα πεθάνω. Δεν κουνήθηκε άνθρωπος. Ανέβηκα τις σκάλες στο κοντινό ταβερνάκι κ ζήτησα το νούμερο του ραδιοταξί. Η απάντηση? ‘Δεν θα’ρθουν τέτοια ώρα’. Με κοίταζαν απο πάνω μέχρι κάτω λες κ ήμουν πουτάνα. Δεν έχω νοιώσει μεγαλύτερη ξεφτίλα στη ζωή μου!
Μετά απο αυτές τις σκέψεις.. ναι δεν θα μου κανε εντύπωση να’ναι αλήθεια!
2 Ιουλίου, 2012 στις 2:36 μμ
tr0l
I love u. Πρόσφατα έμεινα έξω από το λεωφορειάκι που σε πηγαίνει από το αεροδρόμιο στο αεροπλάνο αρνούμενη να μπω γιατί τους έβλεπα τους άλλους σαν σαρδέλες και κατευθείαν μ έπιασε τρέμουλο, δύσπνοια κι δε συμμαζεύεται και η bitch αεροσυνοδός μου είπε να μείνω έξω. λολ? ε έμεινα έξω, βασικά κατάλαβαν οι από μέσα τι παίζει και έκαναν χώρο να είμαι άνετα και μετά μπήκα, υπάρχουν ζωντανοί ευτυχώς ακόμα. Αυτό που είπες για τις δύο εξηντάρες, αυτές μας φτάσαν εκεί, ω ναι. Anyway, my love.
2 Ιουλίου, 2012 στις 4:04 μμ
Balam il Rinnegato
Όπως και να’χει,καλό είναι,να μην επανδρώσετε το ηρωικό μοντέλο των 300 που φύλαξαν τις Θερμοπύλες.Εκείνοι δεν έζησαν·ο κόσμος δεν είναι η Ελλάδα.Όσο μπορείτε & όπως θέλετε,απλωθείτε στον πλανήτη,εκεί όπου το έδαφος θα σας ταιριάξει & όπου ο γείτονας θα σας περιμένει υπομονετικά.Ο χρόνος που θα σπαταλήσετε για ν’αλλάξετε κάτι που δεν αλλάζει,είναι αναγκαίο να χρησιμοποιηθεί αλλού πιο παραγωγικά.Αυτές οι μνήμες που σημειώνετε ,υπήρξαν, υπάρχουν & θα ξαναϋπάρξουν εδώ.Αυτό που γυρεύεις είναι θησαυρός κι αν έχεις το πάθος ,θα σ’οδηγήσει σε απρόσμενες πραγματικότητες,φτιαγμένες απ’τα όνειρα.Όσο για κείνους που δήθεν σ’έφεραν εδώ,ξέχνα τους,παλεύουν να κρατηθούν από τα ρούχα όσων σώζονται & προχωράνε μπροστά.Εδώ που είσαι κι εκεί που θα πας,είναι επιλογές δικές σου.
Ευχαριστώ
να περπατάτε,επίγεια,όπως ο καλός ταξιδιώτης
2 Ιουλίου, 2012 στις 5:04 μμ
lousi
θα συμπληρωσω την ιστορια απλα επιβεβαιωνοντας τους νεκρους οχι μονο του μετρο αλλα και μιας αλλης αστικης γραμμης πριν 15 χρονια οταν εγκυος ορθια μεσα σε ενα λεοφωρειο-κανεις δεν ειχε» τυχει» να σηκωθει και ημουν στον 8ομηνα) ιουλιος ( και βεβαια χωρις κλιματιστικο) πηγαινοντας στην εργασια μου κοντεψα να λιποθυμησω απο την ζεστη και εκανα την κινηση να ανοιξω λιγο το παραθυρο. εκεινη ακριβως την στιγμη ο 60 χρονος που καθονταν
και η κοιλια μου ηταν ακριβως μπροστα στο προσωπο του με χτυπησε στο χερι για να μη το ανοιξω! ποις αντεδρασε? κανεις! εγω απλα εκλαιγα βουβα απο μεσα μου……
2 Ιουλίου, 2012 στις 5:08 μμ
Maria
Αυτοί είναι οι λεγόμενοι κωλόγεροι που λέω εγώ… απλά ελπίζω να μην τους μοιάσουμε!
2 Ιουλίου, 2012 στις 9:52 μμ
Apla Aprosarmostos
Εγω δεν θα σου πω τις κλασσικες μαλακιες. Τι καθεσαι και τα λες ωραια και καλα στον μπλογκ σου; αυτο που επρεπε να κανεις ειναι να τα ελεγες ολα αυτα σ αυτους που συμπεριφερθηκαν ετσι. Σταματα να εισαι τοσο drama queen και κανε το πιο απλο πραγμα, να πεις αυτο που πρεπει σ αυτους τους μαλακες. Με το να τα γραφεις εδω περα δεν κανεις τπτ…
Εχω βαρεθει να βλεπω τετοιου ειδους κλαψομουνικα κειμενα σε μπλογκ και αναρωτιεμαι με την κακομοιρια καποιων, βαζετε και εναν «βαθυστοχαστο» τιτλο του στυλ «ενα βαγονι γεματο νεκρους» για να το παιξετε και ποιητες. ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΟΥΝ ΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΕΔΩ ΤΑ ΕΛΕΓΕΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΒΟΗΘΗΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ετσι ξερω κι εγω να γραφω.
2 Ιουλίου, 2012 στις 11:02 μμ
mpananas
χαιρετώ όσους περάσατε και είπατε μια κουβέντα.
katerina, summertimeforever, maria, tr0l και lusi σας ευχαριστώ για τις ιστορίες που μοιραστήκατε.
έχω διαβάσει ένα μάτσο σχόλια (κυρίως σε κάποιες αναδημοσιεύσεις) για το τι έκανα, τι δεν έκανα, τι θα έπρεπε να κάνω, τι θα έπρεπε να μην κάνω, τι μου επιτρέπεται να σχολιάζω και με τι ύφος, τι τίτλους επιτρέπεται να χρησιμοποιώ, το ύφος μου, το μη ύφος μου. είναι ενδιαφέροντα όλα, ακόμα και αν για λίγο θυμώνω ή στεναχωριέμαι. ευχαριστώ για την παρέα.
3 Ιουλίου, 2012 στις 12:26 πμ
Παναγιώτης
Προσωπικά δεν έχω να πω πολλά,ή κάτι διαφορετικό από το άρθρο αυτό και τα σχόλια των προ-λαλησάντων.
Το μόνο που θα πω είναι ότι,λόγω της δουλειάς μου κατεβαίνω συχνά κάθε μήνα στο κέντρο.Αυτό που παρατηρώ εδώ και 1,5 χρόνο,στην αρχή μου φαινόταν πέρα για πέρα απίστευτο.Όμως,με τον καιρό άρχιζα να το συνηθίζω.
Σε κάθε φανάρι που σταματώ με το δίκυκλό μου,είναι ευκαιρία να παρατηρήσω για λίγο τα πρόσωπα και την συμπεριφορά των πεζών.Γνωστό το φαινόμενο,ωστόσο το κάνω πια από συνήθεια.
Το συμπέρασμά μου:ο κόσμος πλέον αδιαφορεί για το που βρίσκεται,που κοιτάζει,που και πως πηγαίνει εκεί που πηγαίνει.Δεν τον νοιάζει,δεν ενδιαφέρεται για τίποτα,ούτε καν για την ίδια του τη ζωή.Δεν πρόκειται να αντιληφθεί καν το πως και πότε τον χτύπησε ένα τροχοφόρο που ξεκίνησε όταν άναψε ο σηματοδότης.
Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πλέον από…..»σηματοδότες»……ούτε από οχήματα…….ούτε από το ότι κινείται πάνω σε οδόστρωμα.
Είμαστε πλέον έτοιμοι ακόμη και για αυτοκτονία……!!!!
3 Ιουλίου, 2012 στις 8:19 πμ
Ακριβή
Έχω λυποθυμίσει δύο φορές. Τη μια ήμουν φοιτήτρια, το 1990 περίπου, και πήγαινα να δώσω μάθημα στην ΑΣΟΕΕ. Σταμάτησα στην Εθνική τράπεζα στη Βικτώρια. Περιμένω στην ουρά, νιώθω πως θα λυποθυμήσω πάω να φύγω και πέφτω κάτω. Όταν ξύπνησα ήταν 10 άνθρωποι πάνω από το κεφάλι μου. Άλλος μου κρατούσε ψηλά τα πόδια, άλλος μου έτριβε τα χέρια, άλλος με ρωτούσε εάν είμαι έγκυος. Μου είχαν φέρει ήδη πορτοκαλάδα, μου ζήτησαν το βιβλιάριο μου και μου έφεραν τα λεφτά αμέσως.
Τη δεύτερη φορά, το 2000 περίπου, δούλευα στο city στο Λονδίνο και πήγαινα με το μετρό στη δουλειά γύρω στις 8 το πρωΐ, κουστουμαρισμένη. Λίγο πριν φθάσουμε νιώθω ότι θα λυποθυμίσω. Λέω σε έναν άνθρωπο ότι δεν αισθάνομαι καλά και εάν μπορώ να στηριχθώ πάνω στην πόρτα που ήταν αυτός. Μου λέει ναι και ώσπου να φθάσω, έπεσα κάτω. Ύστερα από λίγο ανοίγω τα μάτια και βλέπω 8 περίπου άντρες, με κουστούμια όλο,ι να έχουν κάνει έναν κύκλο γύρω μου, να μη με κοιτάει κανείς και να διαβάζουν όλοι financial times. Πραγματικά δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ήταν σουρεαλιστικό το θέαμα με τις ροζ εφημερίδες πάνω από το κεφάλι μου. Κανείς δε με βοήθησε, ούτε με ρώτησε έαν χρειάζομαι κάτι. Σηκώνομαι, κατεβαίνω στον επόμενο σταθμο, ξεκουράζομαι και τελικά πάω στη δουλειά. Ο μάνατζέρ μου που του διηγήθηκα την ιστορία, μου είπε πως ήταν απόλυτα φυσιολογική η αντίδρασή τους. Μπορεί να είχα κάποια μεταδοτική ασθένεια!
3 Ιουλίου, 2012 στις 9:17 πμ
Markos
Τρομερό, πολύ πολύ ωραίο άρθρο. Μπράβο σου. Δεν σε ξέρω, αλλά μπράβο σου, με συγκλόνισε.
4 Ιουλίου, 2012 στις 3:33 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς « OlaRoz
[…] Πηγή: mpananas.wordpress.com […]
4 Ιουλίου, 2012 στις 9:53 πμ
Sofia
Το χειρότερο είναι ότι οι «νεκροί» δεν περιορίζονται μόνο σ’ένα βαγόνι. Είναι παντού. Στο χώρο που δουλεύουμε, στο δρόμο, στην καφετέρια. Δυστυχώς, οι άνθρωποι χάθηκαν… Ζήτω ο εαυτούλης μας!!!
5 Ιουλίου, 2012 στις 3:29 μμ
ZIS
Διάβασα τα περισσότερα από τα σχόλια…δεν θα πω πως δεν χάρηκα που υπάρχουν αρκετοί «ζωντανοί» ακόμα…και ναι υπάρχουν δυστυχώς πολλοί «νεκροί» γύρω μας…αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι δεν είναι αυτοί…αλλά οι «νεκροζώντανοι»!Και ναι ίσως & να έπρεπε να βάλεις τις φωνές όταν έγινε ότι έγινε…δεν θα συμφωνήσω όμως με τον «Apla aprosarmostos». Δεν μπορούμε όμως όλοι να κάνουμε τα ίδια για να αλλάξει η κατάσταση φίλε. Και αν εσύ το πιστεύεις μαγκιά σου…βέβαια με 6 blog δεν είσαι και ο πλεόν αρμόδιος να κατακεραυνώνεις όσους απλά γράφουν και ενημερώνουν και δεν πλακώνουν τον κόσμο στο ξύλο! Λίγος σεβασμός για την διαφορετικότητα δεν βλάπτει, ε? Εκτός & αν σε ενοχλέι…
Τέλος πάντων…Το θέμα είναι να παραμείνουμε άνθρωποι! Και να ξυπνήσουμε κάποιους από τους νεκροζώντανους γύρω μας. Όχι με φωνές κ απειλές! Ο δρόμος & ο τρόπος είναι άλλος…όποιος έχει παιδιά θα καταλάβει τι εννοώ. Είμαστε αρκετοί, στα σίγουρα όλοι μας διαφορετικοί αλλά υπάρχουν ακόμα ζωντανοί! Μη το βάζετε κάτω!!!
11 Ιουλίου, 2012 στις 11:25 πμ
Μια παραιτημένη κοινωνία « Μεταπαραλογος
[…] κείμενα που περιγράφουν καταστάσεις σοκαριστικές, με […]
18 Ιουλίου, 2012 στις 8:07 μμ
Ἕνα βαγόνι γεμάτο νεκρούς! » Φιλονόη καὶ φίλοι...
[…] Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο. Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.(πηγή) […]
29 Ιουλίου, 2013 στις 1:11 πμ
ΚΑΝΕΝΑΣ
ΚΩΛΟΕΛΗΝΕΣ;; ΧΑ! ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΑΓΓΛΙΑ ΜΕΡΙΑ, Η ΑΠΟ ΒΟΡΕΙΕΣ ΧΩΡΕΣ, Η ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑ… ΕΚΕΙ ΠΕΦΤΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ «ΒΟΗΘΑΝΕ» ΣΕ ΞΑΦΡΙΖΟΥΝΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ
30 Ιουλίου, 2013 στις 12:15 πμ
vasum
together we stand, divided we fall….. ayto panta lew ayto isxyei kai edw. yperoxo keimeno. S eyxaristw , me sygkinhse kai mou dwse dynamh na mai panta zwntanh. To anadhmosieyw.
30 Ιουλίου, 2013 στις 12:33 πμ
Μια ιστορία, μια πραγματικότητα: Όταν οι άνθρωποι σωπαίνουν ..[Διαβάσαμε] | Vradino
[…] Πηγή : https://mpananas.wordpress.com/ […]
30 Ιουλίου, 2013 στις 10:56 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς | part II | zoi vareli-stefanidi
[…] Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς | part II. […]
30 Ιουλίου, 2013 στις 6:07 μμ
naoysa
Δεν ειναι βιολογικα νεκροι. Αυτο ειναι ΨΕΜΑ. Ειναι ΚΑΜΜΕΝΟΙ και καποιες λιγοτερες ΚΑΜΜΕΝΕΣ. Καποιοι το παραδεχονται καποιοι αλλοι οχι, επειδη νομιζουν οτι δεν ειναι ζομπι επειδη πχ. εχουν οικογενεια. Μια μαλακισμενη οικογενεια που μεγαλωνει μαλακισμενα παιδια μπροστα στην τηλεοραση, καπνιζοντας, βλεποντας χολυγουντιανες ταινιες και πλαθοντας χοντρα παιδια απο καισαρικες δινοντας τους ολα τα εμβολια και ολα τα αντιβιοτικα σε ενα αποστειρωμενο ψευτικο κατασκευασμενο περιβαλλον πολης.
Το ΜΟΝΟ που θελουν ειναι να τους βοηθησεις να κανουν ΕΝ ΓΝΩΣΗ τους το πειραμα με τον εαυτο τους. Ειναι ανθρωποι που εχουν ΜΕΓΑΛΗ δυσκολια να ΕΡΩΤΕΥΤΟΥΝ και για ΑΥΤΟ σου φαινονται αντικοινωνικοι.
ΠΡΩΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Οταν μιλας για κοινωνια πρεπει να εχεις στο νου σου την εννοια του ΚΟΙΝΩΝΟΥ. Χωρις κοινωνους θα εχεις κοινωνια ομαδων, κομματων, σεχτων, επαγγελματιων, ιδεολογιων χωρις ομως αυτες να εχουν ενα ανωτερο οραμα για το μελλον και την ζωη τους ή χωρις να μπορουν να υπηρετησουν επαρκως αυτο το ανωτερο οραμα. Χρεος οσων (και οσες) μπορουν, ειναι να ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥΝ απ’ ευθειας ολα αυτα τα ζομπι βαζοντας τους να κανουν χοντρα πραγματα αντι να τα κραζουν για να ξεσπανε πανω τους οπως κανουν οι διαδηλωτες – πορειες – περαντζαδες αλλα που μετα δεν αλλαζει τιποτα και τα μετρα περνανε λογω ελλειψης αντιδρασης. Ο ερωτας ειναι το μεσον για την ζωη που για πολλους εχει γινει το ιδιο με την κολαση, χρονια τωρα. Αρκετοι αν οχι ολοι θα πεθανουμε ατιμασμενοι αν δεν καταφερουμε να βοηθησουμε αυτους που μας εχουν αναγκη και οι υπολοιποι θα πεθανουν ατιμασμενοι επειδη δεν μπορεσαν οι ιδιοι να σηκωθουν στα ποδια τους εστω και χωρις βοηθεια!!!!
Οι γεννησεις που θα προκειψουν απο πολεμο θα ειναι της ιδιας ψυχολογιας και νοοτροπιας οπως τα σημερινα ζομπι. Ο πολεμος ειναι η ευκολη λυση επειδη ολοι εχουν συνηθισει να ακουν μονο την ηχω που κανει η ΠΑΝΟΠΛΙΑ τους οταν συγκρουεται με τις αλλες αλλα και να παραμορφωνει την διαστρεφει την εσωτερικη φωνη.
Αυτα τα «ζομπι» που σε ολα καποιοι ηθικοπλαστικοι δαιμονικοι λογοι εχουν τοποθεσει εμποδια ή φραγματα στο μυαλο τους σε πραγματα που θα μπορουσαν να κανουν (κυριως πραγματα που θελουν καρδια και ειναι πραγματα που κανει καποιος αν τον ρωτησεις τι θελει πραγματικα να κανει ΧΩΡΙΣ ομως να εχει οικονομικο οφελος). Η γενια των ανηθικων ΔΕΝ ειναι αυτοι και αυτες που κανουν σεξ οπου να ‘ναι ή ακομα και επι πληρωμη, ουτε κι αυτων που εχουν πολλα χρηματα. Η γενια των ανηθικων ειναι αυτων (και αυτες) που δεν βοηθανε τους αλλους να ΖΗΣΟΥΝ επειδη εχουν καποια λεφτα για να πληρωνουν την ΔΕΗ και επειδη συνηθως εχουν φιλους ή παρεες ή οικογενειες και ΝΟΜΙΖΟΥΝ οτι μπορουν να λεγονται ανθρωποι ή ατομα, ΟΤΑΝ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΣΤΕΓΝΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ και του θανατου που εξαπλωνεται σε ολα τα επιπεδα της ζωης. Μαλακισμενους φιλους και μαλακισμενες οικογενειες που βγαζουν το αχτι τους πανω σε αλλους νομιζοντας οτι ετσι θα νοιωσουν καλυτερα. Αντικοινωνικοι που καθονται μεσα στις παρεες τους και θεωρουν την αλλη παρεα ή οικογενεια ή ανθρωπο εχθρικη(-ο). Η δικτατορια της βλακειας μας οδηγει στον πολεμο και στο να λατρευουμε και να προσκυναμε τους καταστροφεις μας. Καταστροφη φερνει οποιος δεν ζει οπως μπορει πιο αληθινα, κι οποιος δεν βοηθα να ζησει καποιος αλλος ετσι αληθινα, επειδη εχει να καθαρισει το σπιτι του ή επειδη εχει δουλειες και δεν προλαβαινει να βοηθησει. Πραγμα που δεν χρειαζεται να δωσει ουτε λεφτα ουτε κωλο. Μονο χρονο και επιθυμια ή βουληση χρειαζεται. Ο ευκολος δρομος φερνει μεγαλες δυστυχιες αργα ή γρηγορα. Ρωτηστε τους πιο μεγαλους που απετυχαν να δημιουργησουν μια καλυτερη κοινωνια και που εχουν να ταισουν (βιολογικα) τα ανεργα παιδια τους. Η κουφαλα λεει στην αρχη «Γαμώ τη δεή η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου.» Αυτα τα αντιδοτα *τα γαμω που κοιμουνται διπλα* που δεν τα εχουν οι αλλοι, γιατι αυτη η κουφαλα blogger τα χρησιμοποιει «εν θερμω» και δεν κανει και τους αλλους να τα εχουν και να τα αποκτησουν ΚΑΙ αυτοι? Ακριβως επειδη θελει να ειναι η μονη(-ος) που μπορει να πληρωσει την ΔΕΗ. Τα χρησιμοποιει λοιπον ως ΟΠΛΑ γιατι στεκεται στην επιφανεια και λεει για παγωμενους ανθρωπους ενω στην ουσια ειναι πληγωμενοι – ταλαιπωρημενοι και απληροφορητοι ανθρωποι.
– Γειααα.
– Υγεια πανω απο ολα !!!
30 Ιουλίου, 2013 στις 10:42 μμ
Ραφαελα Σαμαρα
υπέροχο άρθρο…αλλά δυστυχώς περιγράφει αληθινά γεγονότα..
ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς ανθρωπιά..
όλα καταστρέφονται και εμείς ακούμε μουσικούλα κ λέμε τι ωραία που είναι η ζωή..
όλα τόσο δήθεν τόσο ψεύτικα..
17 Αυγούστου, 2013 στις 2:25 πμ
naoysa
Προφανως κανεις δεν καθισε να διαβασει αυτα που εγραψα. Κι αν τα διαβασε την αλλη στιγμη τα ξεχασε. Κι αν δεν τα ξεχασε, «θελει αρετη και τολμη η ελευθερια». Μαλλον δεν θα υπαρχει ακομα αρκετη αρετη, ουτε αρκετη τολμη. Δεν ξερω τι αλλο να πω…
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Από mpananas […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Ροή σχολίων γι’ αυτό το άρθρο […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Ιουνίου 28, 2012 στις 12:16 μμ […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Επέστρεψα εχθές βράδυ από ταξίδι σε μια χώρα υποτίθεται λιγότερο πολιτισμένη από τη δική μας. Τους βρίζουμε από το πρωί ως το βράδυ και καμωνόμαστε τους καλύτερους. Δεν υπήρχε ούτε μια στιγμή στις 5 μέρες που δεν σκεφτόμουν “κωλοέλληνες”. Είναι γεγονός, σκατόφαρα είμαστε κι απ’ τις χειρότερες που μπορεί να σου τύχουν. Απάντηση […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Ιουλίου 30, 2013 στις 6:52 μμ […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] την καταγωγή μου…δυστυχώς ,κύριοι, “επτωχεύσαμε”…. Απάντηση […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Ιουλίου 31, 2013 στις 12:17 πμ […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Ιουνίου 28, 2012 στις 1:00 μμ […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] ξέρω τί να πω… Ελπίζω να πρόκειται για εφιάλτη. Απάντηση […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Ιουνίου 28, 2012 στις 1:20 μμ […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] την φύση, την πραγματική επαφή με άλλους ανθρώπους…. Απάντηση […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Ιουνίου 28, 2012 στις 1:21 μμ […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Θεωρείς οτι όλοι αυτοί πριν παγώσουν δεν εκλαιγαν; Απάντηση […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Ιουνίου 28, 2012 στις 1:28 μμ […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] και κάποιοι κλαίμε ακόμα. να ‘μασταν περισσότεροι. Απάντηση […]
3 Αυγούστου, 2013 στις 2:13 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς. (Σε μια χώρα γεμάτη νεκρούς;) | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
[…] Ιουνίου 28, 2012 στις 1:35 μμ […]
27 Αυγούστου, 2013 στις 9:39 μμ
Ἕνα βαγόνι γεμάτο νεκρούς! | Φιλονόη καὶ Φίλοι...
[…] ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.(πηγή) […]
5 Ιανουαρίου, 2014 στις 10:01 πμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς | Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση
[…] Πηγή : partII […]
27 Απριλίου, 2014 στις 4:06 μμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς στο μετρό της Αθήνας | Kiss My GRass
[…] via […]
8 Ιανουαρίου, 2015 στις 11:01 πμ
Η αλήθεια πίσω από τις κρίσεις πανικού | Newlifestyle
[…] κείμενο από το μπλογκ https://mpananas.wordpress.com με τίτλο «Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς» και περιέγραφε μια αληθινή σκηνή στο μετρό της […]
16 Αυγούστου, 2018 στις 1:15 μμ
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς στο μετρό της Αθήνας – Tsouxtres – Τσουχτρες
[…] Από το μπλογκ bananas […]